Gamen is niet gratis. Dat kan misschien vreemd klinken, want de digitale winkels zitten vol met gratis spelletjes. Maar “there’s no such thing as a free lunch”, klinkt een Engels spreekwoord. Kort gezegd: gratis bestaat niet. Hoe goed de ontwikkelaars het soms kunnen verstoppen. Hoe hou je de kosten een beetje binnen de perken?
Is gamen een dure hobby? Het is een cliché, maar eigenlijk is het zo duur als je het zelf maakt. Wanneer je in de speelgoedwinkel staat of eens rondklikt op de virtuele winkels van pakweg PlayStation of Nintendo, krijg je de indruk dat het alleen maar is weggelegd voor de allerrijksten. Een nieuw spel kost al snel zeventig euro of meer. Maar het kan ook anders: die prijzen zakken vaak erg snel. Wie wat geduld heeft en kan wachten, betaalt al snel de helft of minder voor de meeste games. En bovendien: enkele van de populairste spelletjes van vandaag zijn gewoon gratis. Fortnite, Call of Duty Warzone, Brawl Stars: stuk voor stuk zijn ze helemaal kosteloos te spelen.
Maar vergis je niet: achter die ‘gratis’ spelletjes zitten grote bedrijven met een miljardenomzet. Gratis is in dit geval zelden echt gratis. Heel wat games kan je kosteloos beginnen te spelen, maar storen je om de haverklap met reclame. Of soms heeft je personage maar een beperkte hoeveelheid energie en moet je een hele tijd wachten om verder te spelen. Dat soort zaken maken het spelen vaak onaangenaam, maar er is een oplossing: betalen.
Bodemloze put
Sommige spelletjes worden op die manier een bodemloze put. Aan het populaire Fortnite, bijvoorbeeld, hangt een hele online winkel vol met nieuwe outfits, gekke dansjes en ander fraais. Niets daarvan geeft je een voordeel bij het spelen, maar geef toe: je wou als kind toch ook een pennenzak van de Spice Girls of een rugzak van je favoriete voetbalploeg? Het beperkt zich trouwens niet tot de gratis spelletjes: steeds meer dure, betalende games geven je de mogelijkheid om bij te betalen voor extra outfits, wagens of andere voordelen.
Veel games zijn bovendien erg sluw in het verbergen van die aankopen. Ze zullen je zelden vlakaf vragen om een bepaald bedrag te betalen, maar het altijd verbergen als diamanten, ‘V-bucks’ of andere munteenheden. Zo voelt de aankoop niet tastbaar, en kan je kind zomaar stevige bedragen uitgeven zonder het te beseffen. Regelmatig krijgen we gezinnen over de vloer waarbij zoon of dochter achter de rug van de ouders honderden euro’s uitgeeft.
Wat kan je doen als ouder?
Wees voorzichtig met het koppelen van je kredietkaart aan de online winkels van PlayStation of Apple. Zorg ervoor dat je kind niet zomaar aankopen kan doen zonder je toestemming, bijvoorbeeld door te werken met een wachtwoord.
Anderzijds biedt dit ook kansen om er een lesje financiële opvoeding van te maken. Bij heel wat supermarkten kan je waardebonnen kopen voor PlayStation, Xbox, Nintendo, Apple en heel wat andere online winkels. Een aanrader: zo houd je niet alleen de aankopen in de hand, maar maak je het geld ook tastbaar. Je zoon of dochter is zich er van bewust dat het om echt geld gaat en kan op basis daarvan een weloverwogen keuze maken. Maak duidelijke afspraken over hoeveel geld hij krijgt, hoelang hij er mee moet toekomen en dat het dus niet de bedoeling is dat het bedrag in één keer uitgegeven wordt. Op die manier leert je kind ook de waarde inschatten van geld.
Dit artikel werd geschreven door Max Dedulle. Hij heeft een jarenlange ervaring als journalist, als leerkracht en in de culturele sector. Hij is ervaringsdeskundige op het vlak van digitale communicatie en weet als geen andere hoe het moet… en hoe het vooral niet moet. Bovendien heeft hij een passie voor gamen en weet hij dat het voor ouders vaak een uitdaging is om hun kinderen te begeleiden in deze vaak voor hen onbekende virtuele wereld. Hierover schreef hij een tijdje geleden een boek genaamd “Speelvogels”.
